در شیلی ، خانواده ای با سطح متوسط ممکن است در یک خانه 80 متری زندگی کنند، این در حالی است که یک خانواده کم درامد در بهترین شریط ساکن یک آپارتمان 40 متری هستد. آنها نمی توانند در یک خانه بزرگ "خوب" زندگی کنند، و از این پس اغلب در سمت چپ خانه هایی با فرم یکسان این بلوکهای مسکونی ساکن خواهند شد.

اما چرا نیمه دیگر این خانه ها خالی است؟

بنیان اصلی "نامرئی بودن نیمی ازخانه" نظریه ای است که توسط Sam Greenspan بیان شد است و شکل تکامل یافته تئوری طراحی شهری " مردم می توانند خانه خود را بسازند " پروفسور John F.C. Turner ، استاد برنامه ریزی دانشگاه MIT در 1980 است که برای کشورهای در حال توسعه ارایه داده است. طبق نظریه Turner ،"خانه باید یک عنصر پایدار و در حال رشد باشد" . این ایده در نهایت به تئوری "ساختمان قابل توسعه" Greenspan تبدیل شده است. او-که برای بالابردن سطح اگاهی نسبت به تئوری "طراحی پروژه های رو به رشد " بسیار تلاش کرده است -برای حل مشکلات مهاجرت شهری که در نتیجه محدود کردن تمرکز گرایی و جلوگیری از گسترش بی رویه حاشیه شهر ها می شود ، راه حل ساخت خانه های کم درامد ، مقرون به صرفه و خانه های قابل توسعه را بیان کرد .

عاملی که منجر به این طراحی توسط Alejandro Aravena شد ، تکامل این اندیشه در زمان تهیه طرح جامع جدیدی برای بازسازی پس از زلزله ای به قدرت 8.8 ریشتر در شیلی بود. این زلزله که دومین زلزله بزگ جهان در 50 سال اخیر است منجر به کشته شدن بیش از 500 نفر و ویران شدن بیش از 80 درصد مساحت شهر شد. آزمایش احجام با سطوح ناتمام قبلا در پروژه خانه هایی برای اقشار کم درامد در شهر Iquique شیلی که قرار بود این مجتمع 100 واحدی با بودجه 7500 دلار برای هر خانواده ساخته شود، تجربه شده بود. ساکنان آینده خانه های در هنگام راه اندازی در یکی از بلوکها حتی در معرض تهدید سوء تغذیه بودند اما در سایر خانه های شخصی به راحتی از عهده هزینه های سنگین بر می آمدند . در عوض ،عناصری که به ساکنان ارایه شد که از حداقل الزامات قانونی کشور شیلی برای سکونتگاهای کم درامد برخوردار بود اما امکان گسترش احجام برای برطرف کردن نیاز سایر ساکنین وجود داشت.

در برنامه ساخت ویلاهای Villa Verde کل جمعیت منطقه از ویلاهای دو طبقه ای است که خانه های نیمه با فرمهای مختلف قرار دارد اما مفهوم همان است . نیمی از خانه ها یکسان هستند و نیم دیگر کاملا منحصر به فرد هستند . طبقه اول از قسمت نیمه به پایان رسیده از طبقه بتنی نا تمام ساخته شده است و طبقه دوم از تخته سه لای نا تمام پوشیده شده است. در اشپزخانه تنها یک سینک ظرفشویی وجود دارد و دیگر هیچ چیز نیست. اما خانه های ارزان به خوبی عایق بندی شده اند . هر آنچه خانواده ها برای زندگی در یک ساختمان نیاز دارند از جمله برق ، لوله کشی و اسکلت بتنی وجود دارد . دولت شیلی برای تمرکز بر روی ساخت یک جامعه خوب هزینه های ساخت جاده ، زه کشی، جمع آموری زباله ، فاضلاب ، اتوبوس و تمام زیرساخت دیگر لازم را می پردازد . ساکنان فقط باید اینجا زندگی کنند ، کار کنند و خانه های خود را تکمیل کنند.

ساکنان می توانند قسمت دیگر خانه را به روش خود طراحی کنند و با استفاده از کتابچه راهنمای استفادهاز مصالح استاندارد مطابق با یک کارگاه ساختمانی بسازند. این راه حلی است برای بی نیاز شدن هر کسی برای حرید منابع سفارشی گران قیمت .این چشم انداز ، سکونت دایمی در خانه ای است که به مرور زمان قابل تغییر است ، وقتیکه خانه ساخته شده با بودجه دولتی خود را کاملا مطابق با نیاز و میل خود بسازند بسیار لذت بخش تر است .خوان ایگناسیو سردا، یکی از معماران اصلیپروژه ، گفت که حتی پول به تنهایی یک مسئله نیست، شرکت بودجه اضافی را در راه بهبود فضای اطراف و نشاط بخشی به محله، تجسم رویکرد اجتماعی صرف می کند.

نتایح ناشی از کمبود منابع در شیلی ، اجزای تولید شده خانه های ارزان قیمت که در زلزله یا سیل تخریب نمی شوند برای ساکنان احساس امنیت ایجاد کرده است.البته هر کسی به ساخت خانه خود مشتاق نیست و پیمانکاران پروژه همه را راضی نمی کنند. اما در کل به نظر می رسد سازندگان در مفهوم "خلق ایده از کمبودها" موفق بوده اند . این را عکس العمل معماران جهان می گوید. Alejandro Aravena جایزه پریتزکر را در سال 2016 در رده "احیای معماری اجتماعی ، فعالیت برای محیط شهری بهتر برای همه."بدست آورد. خیلی عجیب به نظر می رسد اگر بگوییم "ساختمان خانه های نیمه می تواند بهترین راه برای ایجاد یک جامعه سالم باشد". اما واقعیت دارد.

ساکنین خانه های نیمه در شیلی می توانند خانه ای قابل تغییر برای نیازهای در گذر عمر خود داشته باشد..آنها دارای خانه ای هستند که پاسخگوی فعالیتها ، مساحتها و فضاهای هر یک از مراحل زندگی : جوان ، پیر، مجرد یا متاهل ، تولد ، رشد کودکان ، میانسالی و کهولت باشد.ابعاد خانه می تواند بزرگ یا کوچک بشود ، ابعاد و تعداد اتاقها ، کل و نوع فضاهای خدماتی ، ایجاد یا حف تراس یا حیاط را دارند و  این امکانی است که معمار و برنامه ریز به عنوان راه حل پایداری اجتماعی محله مسکونی در نظر گرفته است. یکی از عوامل اصلی هویت بخشی به محلات مسکونی و ایجاد پایداری اجتماعی ، ثبات بافت جمعیتی و فیزیکی آن است. یکی از علل مهاجرت از محلات ، به علت نغییر در نیاز های جمعیتی ، اقتصادی و سبک زندگی در طول زمان است. ساکنین خانه در طول عمر خود با تغییر در نیازهای فضا ، علی رغم دلبستگی  به خانه و محله خود ناچار به ترک یا تخریب  آن می شوند. در نتیجه ساختار محلات مسکونی ثبات نداشته و مدام در حال تغییر تغییراتی است که سب عدم امنیت ، ناشناخته بودن اعضای جدید و بی ثباتی می گردد.   برنامه ریزی خانه های نیمه در شیلی راه حلی برای ایجتد این تغییرات در طول زمان را ارایه می دهد. 

 تهیه و تنظیم از: مریم آقامیری 

(هرگونه استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است)